Shumë artistë kanë përfunduar keq, prej depresionit. Nga Virginia Woolf, Marilyn Monroe, Maria Callas, Sylvia Plath, lista është shumë më e gjatë se kaq, por ka gjithnjë një hije dyshimi që e rrethon jetën e të famshmëve. Ata kanë botën në duar, kanë para, pushtet, famë, gjithçka duan sillet rreth tyre. Por saktësisht pse bien në depresion?
Çfarë e lidh depresionin me artin? A ndodh që episodet depresive në njëfarë mënyre të ndihmojnë në procesin krijues apo a ka diçka për të qenë një artist në çdo fushë krijuese që predispozon një arsye për të zhvilluar depresionin?
Psikologët dhe psikiatrët kanë studiuar dhe diskutuar këtë çështje për dekada, dhe shumica kanë arritur në përfundimin se depresioni ka një rol në prodhimin krijues.
Si veprojnë artistët me depresionin?
Për shkak se njerëzit krijues priren të jenë shumë të vetëdijshëm dhe reflektues , ata janë të prirur të shpenzojnë shumë më tepër kohë duke menduar për dështimet, frikën, pasiguritë dhe zhgënjimet e tyre, sesa shumica e njerëzve të tjerë. Si idealistë me imagjinatë të shtrirë, ata lehtë mund të imagjinojnë jetën e jetuar ndryshe, me nivele shumë më të larta të arritjeve dhe kënaqësisë.
Gjithashtu, nëse artistët kanë një vetëdije të fortë sociale, ashtu siç bëjnë shumë njerëz krijues, mund të shpenzojnë shumë kohë duke imagjinuar zgjidhje të mundshme për problemet sociale, politike dhe ekonomike në botë.
Për fat të keq, zgjidhjet e tyre të ëndërruara mund të mos jenë gjithmonë praktike ose të realizueshme. Me pak fjalë, njerëzit krijues mund të bëhen kronikë të frustruar, sepse idealizmi i tyre dhe natyra reflektuese e bëjnë të pamundur që ata të pranojnë dështimet e tyre ose ato të shoqërisë.
Të tjerët pa një prirje të tillë krijuese mund të pikëllohen në këtë moment. Por ata do të jenë shumë më pak të prirur që të lidhin veten nyje duke imagjinuar dhe ri-imagjinuar historitë alternative që mund të kenë ndodhur, por që nuk kanë ndodhur, ose duhet të ndodhin por kurrë nuk do të ndodhin.
Depresioni mund të jetë një gjendje e dobësuar, por shpesh është një shenjë paralajmëruese dhe një thirrje për ndihmë. Me fjalë të tjera, ai bën thirrje për veprim, dhe ata me aftësi të madhe artistike kthehen natyrshëm në artin e tyre për të shprehur atë që ata ndjejnë.
Depresioni i tyre mund të mos jetë shkaku i artit të tyre, por mund të jetë një motivim për ta, ose një mekanizëm përballues për ta. Kjo na ndihmon të shpjegojmë se përse kaq shumë njerëz krijues të ngarkuar me depresion kanë arritur të mbajnë një prodhim të tillë mbresëlënës të veprave krijuese.
Arti si terapia për depresionin.
Kur përdoret për të trajtuar depresionin, terapia e artit funksionon si një prizë për të shprehur ndjenja që nuk janë të lehta për t’u vënë në jetë ose që janë aq të shtypura ose të fshehura saqë ato mund të zbulohen vetëm përmes kanaleve të lira dhe të hapura të procesit krijues.
Praktika artistike e të gjitha llojeve e merr artistin më thellë në nënndërgjegjen e vet, ku ka më shumë gjasa që përgjigjet ndaj mistereve të sëmundjes mendore të gjenden.
Këtu mund të shohim se si krijohet ose forcohet lidhja midis artit dhe depresionit. Ne gjithashtu mund të shohim se pse arti është një praktikë efektive dhe e dobishme për këdo që kërkon të shprehë dhe të ndihmojë në kapërcimin e vuajtjeve të tyre duke zhvilluar vetëdije dhe mirëkuptim më të madh.
Ndërsa arti mund të jetë një mjet i mirë për shprehje më të thellë ose kuptim të depresionit, është e rëndësishme të mbani mend se depresioni kërkon trajtim profesional të përshtatshëm. Vetëm arti nuk mund ta zgjidhë gjithmonë.
