Ngrohja globale, e cila ka vite që ka kapluar tokën mund të jetë edhe më e agravuar se sa mendohej. Kjo është qasja nga një studim i ri që zbulon se matjet satelitore ka të ngjarë të nënvlerësojnë ngrohjen e niveleve të ulëta të atmosferës gjatë 40 viteve të fundit.
Ekuacionet themelore të fizikës rregullojnë marrëdhëniet midis temperaturës dhe lagështisë në ajër, por shumë matje të temperaturës dhe lagështisë së përdorur në modelet klimatike ndryshojnë nga kjo marrëdhënie, zbulon studimi i ri.
Kjo do të thotë që ose matjet satelitore të troposferës kanë nënvlerësuar temperaturën e saj ose kanë mbivlerësuar lagështinë e saj, tha në një deklaratë udhëheqësi i studimit Ben Santer, një shkencëtar i klimës në Laboratorin Kombëtar të Lawrence Livermore (LLNL) në Kaliforni.
“Tani është e vështirë të përcaktohet se cili interpretim është më i besueshëm,” tha Santer. “Por analiza jonë zbulon se disa grupe të dhënash vëzhguese – veçanërisht ato me vlerat më të vogla të ngrohjes sipërfaqësore të oqeanit dhe ngrohjes troposferike – duket se janë në kundërshtim me variablat e tjerë plotësues, të matur në mënyrë të pavarur. Variablat plotësues janë ato me një marrëdhënie fizike me njëri-tjetrin”.
Me fjalë të tjera, matjet që tregojnë ngrohjen më të vogël mund të jenë edhe më pak të besueshme.
Santer dhe ekipi i tij krahasuan katër raporte të ndryshme të vetive të klimës: Raporti i temperaturës së sipërfaqes tropikale të detit me avujt e ujit tropikal, raporti i temperaturës së ulët të troposferës me avujt e ujit tropikal, raporti i temperaturës mes-troposferës së sipërme dhe avullit të ujit tropikal, dhe raporti i temperaturës mes-troposferës së sipërme dhe temperaturës së sipërfaqes tropikale të detit.
Në modele, këto raporte përcaktohen në mënyrë rigoroze bazuar në ligjet fizike që rregullojnë lagështinë dhe nxehtësinë. Duhet më shumë energji për të ngrohur ajrin e lagur sesa ajrin e thatë, sepse uji thith nxehtësinë në mënyrë efikase. Ajri më i ngrohtë gjithashtu mund të mbajë më shumë lagështi se sa ajri më i ftohtë, një fenomen që është i dukshëm në vesën e mëngjesit – ndërsa ajri ftohet brenda natës, ai hedh ujë.
Studiuesit zbuluan, megjithatë, se vëzhgimet satelitore nuk u përmbaheshin këtyre rregullave gjoja të përcaktuara mirë. Në vend të kësaj, ato ranë brenda një diapazoni të gjerë, në varësi të asaj grupi të të dhënave që përdorën studiuesit. Kjo mund të nënkuptojë që disa grupe të dhënash – ato që bashkohen më mirë me rregullat fizike që rregullojnë lagështinë dhe nxehtësinë – janë më të sakta se të tjerët, raportuan studiuesit më 20 maj në Journal of Climate.